|
Mijn geschiedenis.
Mijn naam is Harry Broekhuis, in 1963 geboren in Ugchelen, wat toen nog een echt dorpje was aan de rand van Apeldoorn. De tijden waren wel even anders dan nu. Iedereen kende elkaar, iedereen wist ook alles van elkaar. Wij woonden wat achteraf (wat volgens de import een achterbuurt was). Tijdens de aanleg van de E8 wat nu de A1 is, werd er een stuk van onze achtertuin afgehaald. Weg was onze vrijheid en we konden niet meer naar het Patersveld lopen. Alles ging in een stroomversnelling, weilanden werden woonblokken en niets was meer hetzelfde.
Op vier jarige leeftijd begon het echte leven. Ik moest van mijn moeder naar de Eekhoorn, de openbare kleuterschool bij ons in het dorp. Wat een ellende die juffrouw Den Daas, ik kon echt niet met dat mens overweg.
Tijdens de aanleg van de E8 hadden we Bennie Fros, een kostganger uit Enschede, in huis. Bennie was in het bezit van een Citroën 2CV. Het duurde dan ook niet lang of we zagen Bennie als "onze grote broer ". Mijn liefde voor Citroën moet toen zijn aangewakkerd. Ook kregen we in de jaren 60 op nr.18 nieuwe buren; de familie Smit. Buurvrouw Smit had een licht blauwe AMI-6 Berline. Wij mochten in de AMI mee naar de bioscoop, lekker schuin door de bochten scheuren, geweldige ervaring.
Opeens was Bennie weg (E8 klaar) en de familie Smit ging verhuizen naar Frankrijk.
Nooit zou ik Lars en Barbara de kinderen van de fam. Smit weer terug zien.
Na de kleuterschool ging ik naar de Prof. Casimirschool. Ook daar weer een leraar met een Eend, daar heb ik nooit ingezeten. Dan eindelijk naar de LTS. Het leven is nu pas echt zwaar, iedere dag op de fiets naar Apeldoorn. Het verlangen om 16 te worden wordt steeds groter. Eindelijk 16 en op mijn oranje Puch naar school. Niets is meer hetzelfde, techniek dat is het leven. Maar wat doe ik dan met een timmermans diploma?
Als ik bij het tweede aannemersbedrijf mijn ontslag krijg en geen werk kan vinden,
(slappe tijd) kom ik in de WW. Na een tijdje vervelen en rondzwerven door Ugchelen en omstreken kom ik in aanraking met ene Toontje, hij wil van een oude supermarkt een café maken. Als vervelende hangjongere sta ik met mijn gemotoriseerde bakkers-bakfiets voor zijn nieuwe zaak de boel te verzieken. Tot hij naar buiten komt en tegen mij zegt: "Hé eikel jij bent toch timmerman, sta dan niet te kloothannesen en kom helpen, we moeten over twee dagen open en er is nog zat te doen". Nu was Toontje vroeger een grote bekendheid in de disco-wereld met z'n Toontje's drive in discotheek en in mijn ogen, als kleine jongen, een voorbeeld. Toen het café klaar was en hij aan mij vroeg of ik mee wou gaan met de disco, was daar voor mij de omslag in mijn leven. De aanhanger met de drive-in werd achter de Citroën CX gehangen en we gingen op weg naar de Hertenhorst in Beekbergen. ( daar heb ik jaren later Jolanda leren kennen)
Ik was inmiddels 19 en had nog steeds geen rijbewijs, het leek Toon dan ook wel handig als ik zo'n papiertje zou hebben, snel werd er wat geregeld met rijschool Jaap Sanders. Op 6 Januari mijn rijbewijs gehaald en dezelfde dag voor het eerst zelf achter het stuur van de CX. Wat een ervaring.
Toen de CX de geest gaf, werd er door Toon een 2CV aangeschaft, hij had in het verleden al heel wat Bestel Eenden gehad. Ik moest er niet aan denken, een Lelijke Eend die de aanhanger met de disco moest trekken.
We gingen op weg naar Deventer, ....... A1, ...... Eend, .........aanhanger, ....... met een snelheid van 45 km gingen we over de snelweg . Schakelend tussen de eerste drie versnellingen kwamen we ruim op tijd aan, mijn liefde voor de 2CV was herboren.
Ik moest en zou een Eend hebben, en als het even kon een Bestel. Wat er na die tijd allemaal is gebeurd is te veel om op te noemen, veel Citroën's zijn al in mijn bezit geweest. Dat mijn liefde voor Citroën zo groot zou worden had niemand kunnen denken.
Waarom een vrachtwagen?
Toen ik nog maar een jaar of vier was, reed mijn vader op een Thames-trader een Engelse vrachtwagen. Als kleine jongen ging ik samen met mijn zus met pa naar Rotterdam. Veel kan ik mij er niet meer van herinneren. Meer kan ik mij herinneren uit de tijd dat ik met ome Bertus Overbeek, tijdens schoolvakanties, mee ging op de vrachtwagen, een echte DAF.
|
|
